Dag 9. “Het moet leven!, begrijp je?”

Deze dag wordt anders, als ik vroeg op pad ga. De zon staat nog laag, tegenlicht en meelicht zijn erg verschillend. Het is een prachtig begin van de dag. Ik loop naar Spoordonk, net als een jaar geleden via het Kloosterpad. Veel herinner ik me.

In de Mariakapel blijf ik even zitten, eigenlijk voor het eerst. Soms benauwt me zo’n kapel. Hier staat een heel mooi Mariabeeld, met prachtig gewaad. Het intrigeert me. Waarom zo’n pracht en praal? Maria was geen rijke vrouw. Hier lijkt ze een koningin. Is dit net zo’n dilemma als de pracht van de St. Janbasiliek?

Een religie die een gekruisigde als kern heeft, gaat met pracht en praal aan de haal. Is dat het menselijk tekort? De bescherming zoeken bij de rijke en machtige? Want dat willen we en doen we als mens. Daar geloven wij in. Tegelijk weten we dat rijkdom en macht corrumpeert. Dilemma’s.., ik ben er nog niet uit.

De Maria die ik aan het eind van de dag in Haaren zie, is misschien nog prachtiger en stralender. Een lust voor het oog.

Ik verleg m'n route naar het Pelgrimspad, langs de Beerze en dwars door de Kampina, een héél mooi natuurgebied! Hier lopen zandpaden en is nauwelijks asfalt. Het gebied is weids. Ik kom een jong stel tegen, we praten wat over wandelen. Af en toe komt de zon even door, de luchten met die wolken zijn schitterend.

Vlak voor het dorp Haaren loop ik over een brede herfstlaan en zie links een groot gebouw. Het hek staat open, en dan mag je naar binnen, denk ik en ik loop het terrein op. Een jonge vrouw komt me tegemoet en vertelt dat dit van het Brabants Landschap is, waar ze bij werkt. Ze wijst op een nog groter gebouw ernaast, het kasteel van Haaren, Nemelaer. Ik zou de kelder moeten zien, zegt ze, die is vaak open.

Ik dus verder naar het kasteel, niemand te zien, wel een poortje met open deur en een groot gordijn erachter. Achter het gordijn zie ik een gang onder zware gewelven, er staat een harnas in de hoek. Ik roep iets als ‘volk’! Maar hoor niets. Ik loop verder en zie een ouderwetse zijkamer onder een gewelf. Ineens sta ik in een soort café/bar en de chef spreekt me aan, ik vraag of ik mag rondkijken en dat ik het hier heel bijzonder vind.

Ik bevind mij in “De 12 Trappisten”. Naast de bar staat een glazen kast vol met verschillende flesjes Trappist. Er zit een stel te eten en we raken in gesprek. Zij lopen het Kloosterpad. De dame vraagt ineens of ik iets wil drinken. En daar zit ik dan achter een blonde trappist. Geweldige plek hier!!

Zoiets overkomt je dan als je wandelt. De man heeft in Delft gewoond en gewerkt, woont nu in Schipluiden en de dame komt uit Groede(!) in ZeeuwsVlaanderen. Daar ben ik wel eens geweest.

Gezellig gepraat.

Goed gemutst op weg naar mijn slaapadres. Maar eerst langs de bierboerderij van de man die ik een jaar geleden bij de Kampina heb ontmoet. Hij herkende mij nog.

Achter z’n huis heeft hij een ongelofelijke verzameling ouwe spullen, een grote visvijver met Koi en vier grote zwarte steuren en hij brouwt bier. Hij organiseert regelmatig “proeverijen” waar veel wordt gedronken. Het staat vol met flesjes zelfgebrouwen bier. Hij roept meerdere malen: terug naar de oude spulletjes van vroeger, veel sfeer moet er zijn! Het moet leven!, begrijp je? Fantastisch!

Ik krijg een flesje “Engeltjes” bier mee.

Morgen naar Tilburg.