Dag 10. Van kapel naar proeflokaal

Het wordt vandaag een bijzondere dag, een dag met emoties. Ik weet het alleen nog niet…

Vanochtend word ik heel vroeg wakker, en denk meteen: appje aan Lucas sturen, anders vergeet ik het straks… Hij wordt vandaag 14 jaar! Gisteren was ‘ie nog 13. Hij wordt een coole vent. Daarna slaap ik weer in.

Al vroeg ga ik op pad. De zon staat laag en de maan nog (beetje) hoog. Het is net volle maan geweest. De frisse lucht doet me goed. Ik loop tussen velden en kwekerijen door naar Oisterwijk. Aan de kant staat een heel klein Mariakapelletje met Boeddha’s en engeltjes. Er is nog een belangstellende…

In de kerk is een grote open kapel met gouden Mariabeeld en muurschilderingen en enkele mooie ramen. Er zit een vrouw heel stil met gesloten ogen op de bank, in gedachten. Ik ga ook zitten, wachtend tot zij weggaat. Ik wil niet storen. Maar ze gaat niet weg.

Ik ga dan toch maar een stempel halen en neem meteen een foto. Opeens kijkt ze op en zegt: “Dag”. Ik zeg: “Goedemorgen”. Ze staat op en zo begint het. Het is een leuke vrouw met heel kort grijs haar en kleurrijke kleding.

We hebben heel lang staan praten.

Ze zegt dat ze Belgische is. Ik zeg dat ik dat al hoorde en vertel dat mijn kinderen en kleinkinderen ook in Vlaanderen wonen. Ze was verpleegkundige in een ziekenhuis, vertrok met een burn-out. Ze heeft vlak na elkaar haar ouders verloren en kort geleden is haar man verongelukt. Ze heeft een moeilijk leven achter de rug.

Ze vertelt haar levensverhaal. Ik zie dat ze er moeite mee heeft. Er komen tranen uit haar ogen. Toch heb ik het gevoel dat het haar goed doet haar hart uit te storten. Ik leg even mijn hand op haar schouder. Ze wordt rustiger. We praten verder, over rouw, over de kerk, over wat nu verder… We nemen afscheid en ik vraag of ik haar een zoen mag geven, ze zegt “ja” en slaat haar armen om me heen. Ik geef haar drie zoenen, op z’n Hollands, zeg ik. Ik wens haar alle goeds en ook geluk. Ik ga de kerk uit en loop verder. Dit heeft me behoorlijk geraakt.

Zij moest toevallig in Oisterwijk zijn voor haar camperbusje… Ze wil door Frankrijk gaan rondtrekken.

Ik loop nu door het bos langs de prachtige Oisterwijkse vennetjes. Sommige zijn groot. Het licht is mooi. Hier gingen we ook vroeger met onze ouders op vakantie. Weet je nog Maaike?

Het gesprek van vanochtend blijft door m’n hoofd lopen.

In Moergestel kom ik langs een monument van een Schots regiment dat op 25/10/1944 het dorp bevrijdde. Morgen is het Poppy Day. Herdenking en herinnering aan de vele gevallen soldaten in de 1e (en 2e?) Wereldoorlog.

Ja, natuurlijk, dan denk je meteen aan die andere oorlog niet heel ver weg…

De route loopt naar Tilburg via de abdij Koningshoeve, Trappisten. Het wordt mijn tweede trappist, nu een “Pure”, biologisch en getapt.

Daar zit ik dan in het Proeflokaal achter m'n glas en denk na over wat me is overkomen en wat deze vrouw niet allemaal moet hebben doorgemaakt….

Als ik Tilburg binnenloop gaat het al langzamerhand wat schemeren. Ik loop langs de lange Piushaven de stad in. Eerst zoek ik een simpel eetcafeetje en dan loop ik door naar mijn slaapadres. Het blijkt een bijzonder huis te zijn. Aan de voorkant gewoon tussen andere huizen in, maar er achter een groot terrein met een soort megawerkgarage, waarin een zit- en slaapkamer is gemaakt én onderkelderd met een soort feestruimte met bar en schietbaan!

Mijn gastvrouw is een ervaren loopster, praat heel veel en biedt me 's avonds een brandewijntje op basis van walnoottussenschotjes aan. Goed voor de hartspier zegt ze (volgens dr. Vogel).

Ik heb Lucas en ouders gebeld met de felicitaties.

Het is laat geworden en ik ga nu naar bed. Morgenvroeg op. Naar Baarle-Nassau.