Dag 2 De pelgrim, het water, het weidse

03 November 2022 | Nederland, ‘s-Hertogenbosch

Gisteren heb ik de loftrompet over Brabant gestoken. Dat moest er even uit op die eerste dag. Ik zal me verder iets meer inhouden. Deze tocht belooft een vrome tocht te worden. Al die (vooral) Mariakapelletjes stralen de vroomheid van vroeger uit. Wat moet ik daar nu zelf mee? Het is niet de vroomheid die appelleert, wat dan wel?? De stilte, de rust, het licht, de kaarsjes…? Ja, dat doet je iets, dat ervaar je als “mooi”. Dat dát er nog is in deze moderne tijd. Daarvoor loop je ook. Om die “mooie” momenten te ervaren en het ritueel van het kaarsjes-branden… De komende dagen zal ik me ook qua vroomheid iets meer inhouden.

Vanochtend begint het toch wel met een kapelletje, vorig jaar helemaal gerenoveerd. Al in de 11de eeuw kwam er in Elshout een kapel na een Mariaverschijning aan een boer alhier. En dat vind ik dan weer heel bijzonder, nu 1000 jaar verder…

Na een heerlijk ontbijt en gesprekjes met gastvrouw en -heer, waar ook nu weer blijkt dat vrouwen veel makkelijker contact leggen, en dat ook leuker vinden, dan mannen (het viel me gisteravond al op), loop ik naar het vestingstadje Heusden. De weg loopt over een dijk, het land ligt veel lager en werd vroeger ook gebruikt als overloopgebied bij hoge Maas.

(Oud)Heusden is een klein, intiem stadje aan de Maas met nog gave wallen, bastions en ravelijnen, compleet met kanonnen. Ik loop wat rond, langs de ruïnes van de burcht, eeuwen geleden opgetrokken door de hertog van Brabant en de graaf van Holland. De grote donjon, toen vol met munitie, is in 16zoveel door de bliksem getroffen. Men had toen nog geen idee van elektriciteit, laat staan van bliksemafleiders. De knal was hevig… Nu is het een kinderspeelplaats.

Vlakbij het haventje raak ik in gesprek met een man uit Tilburg (vertelt hij) die elke dag op de fiets naar mooie plekken gaat, en vaak ook hierheen (Heusden) om foto’s te maken. Het licht is nu ook prachtig met die laagstaande zon. Z’n vrouw begrijpt dit niet helemaal maar vindt het verder prima dat hij de deur uit is.

Ik loop verder wat meer terug via een grote boog eerst landinwaarts langs een oud fort, zomaar middenin nergens, en dan terug naar de rivier. Onderweg spreekt een dame (met heer) mij aan als “pelgrim”. We hebben een geanimeerd gesprek over Santiago en Rome (een neef van haar was erheen gelopen). Ik vind het altijd leuk om te horen dat mensen zo’n tocht als heel bijzonder hebben ervaren en vooral het contact met anderen.

Bij de rivier op de Maasdijk nuttig ik m’n lunch en kijk uit over het water. Ik hou van de Maas, die altijd rustig doorstromende rivier met de bakenbomen langs de oevers, zodat ook bij hoog water de vaargeul zichtbaar blijft. Er staat veel wind. De westerstorm doet zelfs hier het water golven. Het is gelukkig prachtig weer. Héél in de verte, in het oosten, zie ik zelfs de St. Jan al hoog boven de bomen uitsteken.

De route loopt over de rivierdijk die een beetje met de Maas mee slingert. Voorbij Bokhoven bij “het Veerhuis” ligt een kleine haven. Ik neem een koffie op de dijk met prachtig uitzicht op de rivier! Het is een mooie tocht maar heel anders dan gisteren: geen goudgele bladeren, geen zand, maar veel asfalt of stenen.

Eerst langs de Maas, waar de nieuwe kastelen van deze tijd worden gebouwd, geen sociale woningbouw denk ik dan , loop ik verder langs de Dieze en kom ik met een grote lus in de contreien van ‘s-Hertogenbosch waar vroeger in 1629 de waterlinie lag. De Spanjaarden hadden het land rond Den Bosch onderwater gezet. Het kostte prins Frederik Hendrik, de Stedenbedwinger, een groot strateeg, bijna 5 maanden om de oninneembaar geachte stad in te nemen door dijken met wind-, water- en rosmolens aan te leggen en het water naar de Dieze weg te pompen. Het land kwam droog te liggen en hij kon de stad benaderen en veroveren. Op dat moment ging m’n mobiel en belde Gert, wat hij altijd doet als ik loop. Leuk, even kletsen!

Uiteindelijk kom ik in Den Bosch zelf, het is een grote stad aan het worden. Daar aan de rand, bij Orthen, ligt een immense begraafplaats, met ook Engelse en Nederlandse oorlogsgraven. Er is een Mariakapel. Haar beeld is uit hout gesneden en ze vertrapt de slang met appel, het Kwaad. Die symboliek raakt mij wel. Anders dan de soms zoetige Mariakapelletjes die ik ben tegengekomen. Op de grond ligt een grote grafsteen met de namen van de Bossche bisschoppen. Bovenaan een tekst met de verwachting van de Opstanding.

Ik zoek eerst een eetgelegenheid vlakbij “De ijzeren vrouw”, het water waaraan ook mijn AirB[e-38]B, “de Erker” ligt. Als ik de deur van pizzeria “da Lino” opendoe kom ik in een vrij kleine ruimte, warm en behoorlijk vol. Gelukkig is er een tafeltje voor mij. De gastvrouw spreekt me meteen als backpacker aan en al snel hebben we het over het verschil tussen fietsen en lopen. Het is een aardige vrouw die je meteen je thuis laat voelen. Heerlijke risotto gegeten.

De mensen aan het tafeltje naast mij zeiden dat deze plek de beste pizzeria van Den Bosch is! Ze kwamen uit Vught. De man van het stel was in Delft opgegroeid. Zo komen de cirkeltjes weer rond…

Nu zit ik nog in bed te typen, het is alweer laat, ik hou op, morgen verder. Het zijn aparte mensen hier in deze AirB[e-38]B, vooral de gastvrouw, ouder dan ik, is zeer levendig en laat luide haar meningen horen.

We zien morgen wel verder, om 7.30u ontbijt!