Dag 4 Een moderne Maria en een kerkepad, zo mooi!

Vannacht heeft het geregend, ik heb er niets van gemerkt. Als ik om 8 uur mijn huisje verlaat en op weg ga is het fris maar droog. Ik loop nu eerst naar het dorp Nuland, helaas langs de bosrand en de doorgaande weg. In Nuland zoek ik bij de kerk de Mariakapel. Tot mijn verrassing vind ik een moderne versie van moeder met kind. Het stenen beeld vormt een eenheid, ze schuiven bijna in elkaar over. Het ontroert me.

Een legende vertelt over Nuland dat lang geleden een rijke schipper in een storm op de woeste Maas in nood kwam. Gelukkig wist hij toch vaste grond te bereiken en stichtte daar toen eene schoonen kerk, terwijl hij riep: nú heb ik land! Het wapen van Nuland toont een scheepje met bolle zeilen.

Een vrouw met hond spreekt me aan en vraagt naar mijn CaminoBrabant. Zij vertelt me van alles over haarzelf en dat ze nog maar net hier woont en met vriendinnen ook stukjes Camino loopt. Hoe open kunnen mensen dan ineens zijn!

Iets verder onder Nuland zie ik een bordje dat een heel oud Kerkepad aangeeft. Ik ben het bijna voorbij gelopen! Als ik oversteek zie ik een heel smal pad met aan weerszijden eiken en elzen. Het pad is eindeloos… Prachtig is het! Later hoorde ik dat het “kerkedijkje” door een notabele van het dorp van de vooruitgang is gered en behouden is gebleven… Is dat iets Nederlands: weinig oog voor ons eigen verleden, altijd zo modern mogelijk willen zijn?

Een moeder en dochter te paard komen eraan. De moeder vraagt mij naar de Camino. Zij loopt die ook (zonder paard). We hebben het over Brabant, 's-Hertogenbosch, de drukte om je heen en het zoeken naar stilte…

Als ik verder het bos in loop met al die herfstbladeren die pas met zonneschijn écht tot leven komen, mijmer ik dat je pas met wandelen aan die levensbehoeften toekomt. En dat ik me gelukkig mag prijzen daar de tijd voor te hebben. Jammer genoeg zijn er die het niet meer mee kunnen beleven. Zo dwalen je gedachten rond.

Er is weer een Mariaboomkapelletje met stempel. Écht schattig. Ik moet er nog maar eens over nadenken wat je hier nu eigenlijk mee moet…, gewoon iets van vroeger, iets bemoedigends, en vertrouwds?

Na kasteel Heeswijk dat ik nog ken van vorig jaar op de Kloosterpad loop ik langs de kapelletjes in de kerken van Heeswijk en Dinther. Ook nog even kijken bij de poort van Berne, de oudste Nederlandse abdij (12de eeuw), norbertijnen of witheren, waar ik vorig jaar heb overnacht. De rust en het bier herinner ik me nog goed.

Hier in de buurt ligt ook de Heischehoeve, daar ga ik nog even kijken. Maar dat is een verhaal voor insiders.

Dan de laatste loodjes naar Veghel. Via de kerk en Mariakapel kom ik bij m’n slaapadres. Hier tref ik echte lopers, ze hebben veel tochten gemaakt, óók Santiago! Een hartelijk welkom krijg ik en we praten over wandelen en kinderen en werken.

Morgen ga ik op weg naar Son en Breugel.