Dag 5. Een dag waarop toch iets gebeurde

Nu ben ik even luxepelgrim. Een ruime kamer in la Sonnerie te Son met ligbad…, al lange tijd niet meer ervaren. Mijn voeten hebben heerlijk gebadderd, waren ze ook wel aan toe. Ik merk nu ook wel dat ze die lange afstanden die ik dagelijks afleg (ruim 25km), slechts onder stil protest bijbenen. En vandaag heb ik er wel de vaart ingehouden. Morgenochtend reageren ze vast beter!

Vanochtend als de dag weer begint neem ik na een heerlijk ontbijt afscheid van de twee échte wandelaars die mij heel hartelijk hebben ontvangen. Ik moet voor het huis nog even op de foto. Altijd weer bijzonder dit soort mensen te treffen.

Teruglopend naar de kerk begin ik met de tocht naar Son en Breugel. Het is een saaie ochtend waar ik niemand spreek. Ik loop zeker een uur op het fietspad (asfalt), vlak langs een vrij drukke weg waar de auto’s langs je heen racen. Pas later merk ik dat men inmiddels dit rot stuk weg in de route heeft verlegd, meer oostelijk, naar een soort weilandpad dat nog niet in de totaalroute die ik had gedownload, is verwerkt.

Gelukkig gaat het ‘s middags na even bijgekomen te zijn in het Brouwerscafé in Lieshout, beter. Ik loop langs het Wilhelminakanaal dat helemaal doorloopt tot Geertruidenberg. Ik loop graag langs water. Water heeft iets levendigs, trekt ook waterdieren aan, is in beweging…

Voor mij uit zie ik een man met een hondje bij z’n auto. Ik groet hem, hij ziet het Camino-embleem aan m’n rugzak en vraagt ernaar. We blijven wel een half uur aan de praat over Camino, Via Francigena, verschillende routes door Nederland, en zijn plan om naar Bazel te lopen. Hij heeft zelf een bagagekarretje gemaakt. Het is leuk om iemand zó, hij wil lopen met zijn hondje, te horen praten over z’n plannen. Ik merk dat hij zijn hondje eigenlijk zag als maatje. Anders dan ik honden onderweg ervaar. Hij heeft gewoon een medeloper op zo’n lange tocht nodig.

Het maakt m’n dag goed. Ik loop verder naar Breugel.

Tussen Breugel en Son ligt een oud leengoed aan de hertog van Brabant, Vroonhove. Het is een hoger gelegen gebied tussen de Grote Beek en de Dommel, al in de Steentijd bewoond, er is ook een Romeinse nederzetting geweest en in de Middeleeuwen een leengoed. De eigenaar gaf daarmee het gebied aan de hertog in ruil voor bescherming en moest opbrengsten deels aan de hertog afdragen.

Het was een soort sociaal contract, zoals later John Locke beschreef als wording van een natiestaat, waarbij de inwoners van een land vrijheidsrechten afstaan aan de overheid in ruil voor bescherming. De opmaat van onze huidige democratie. Dat heb ik allemaal in Leiden geleerd.

Vooral in de ochtend heb ik lopen denken aan al die Mariakapelletjes, ook aan wat mijn zus had gezegd. Maria staat al eeuwenlang voor bescherming. Na de keizertijd raakte Rome in verval en werd een ongure, onveilige stad. Het stadsbestuur liet daarom op de hoeken van de straten in Rome Mariabeeldjes plaatsen. Je kunt er nu nog vele voorbeelden van vinden!

Maria was dé beschermvrouwe. Dat is ze nog steeds.

Uiteindelijk kom ik aan bij mijn Kloosterhotel, mét een kapel die nu echter een commerciële functie heeft.